Folklor w opuszczonym mieście - Eldo

Idę przez miasto pełne snu

Spokojnie śpi pod ciepłą pościelą

I ktoś się śmiał, a ktoś usnął znów

Jakby na zawsze żegnał się już z nadzieją

Myślę o tym, chociaż obcy to problem

Bo moja filozofia mówi by wygrać

I tak na serio to nie pióro, a rewolwer

I powinienem częściej z niego korzystać

Oczy pełne łez…

To wiatr, nie emocje, myśli ciągną nad Wisłę

Uciec gdzieś, co sił w nogach pryskać

Chociaż dusza na tym nigdy nie zyska

Dziwna mgła nagle spadła na bruki

Chmury jakby wzięły miasto w objęcia

Z bramy słyszę klarnet i harmonię

Magia co realność pozostawiła w częściach

Patrzyłem na to już wielokrotnie

Losy ludzkie wygrawerowane w bruku

Ścieżki tych, co wiodą życia samotnie

Płyną tratwą meduzy w oceanie smutku

W dniach widzą tylko upływ udręki

Myślą, kiedy do cholery przyjdzie ten koniec

Zbyt słabi, by swój los wziąć do ręki

Nieobecni, więc kiedy laur wieńczy skronie

Oczy pełne strachu…

Decyzje ważą wiele, rozumiem wszystko

Bo byłem w ich miejscu, też stałem na dachu

I ból wydawał się ważniejszy niż przyszłość

Miasto spało snem sprawiedliwych

Wsiadłem na chmurę, poczułem spokój

I chciałem już wyć, bo byłem szczęśliwy

Myślałem jak duszę ocalić od mroku

Powoli spada kurtyna nocy

Nieuchronnie poranek się zjawia

Z całą swoją mocą, brutalną pozą

Nachalną siłą będzie chciał mnie naprawiać

Chyba wolałbym pójść spać już

I wstać, kiedy niebo pomaluje w pomarańcz

Ten wielki konstruktor, co dał iskrę mózgom

I wolność, która chyba gdzieś się zapodziała

Nadzieja ma dziś potomstwo z głupców

Miłość można kupić na kredyt jak wszystko

I będzie tego więcej

Bo studnią bez dna są dziś nasze potrzeby

Miasto pobitych dusz odżywa

Powoli rusza w swój chocholi taniec

I uczy jak pośród nędzy wygrywać

By przed następnym świtem zerwać kaganiec