Kim - BARANOVSKi

Był bardzo blisko

Przecież rozumiał Cię jak brat

Znał Cię na pamięć

Czasami odczuwasz jego brak

Szlifował kamień

Naiwnie wierzył w jego moc

Lecz ten prawdziwy diament wypadł mu spod rąk

Żyłaś samotnie

Choć zarzut wokół twego stał (?)

Dał Ci uczucie

Ostatnią prawdę jaką znał

Było za późno

By mógł wykonać jakiś gest

W końcu się poddał

Lecz nikt nie pytał jak mu jest

Czemu znowu Cię woła

Dlaczego Cię dręczy

Wyrywa Ci serce

Wyciera z pajęczyn

Wie dobrze, że wrócisz

On nie ma litości

On zna Cię do kości

Do kości

Chciałaś zawalczyć

On wciąż dokładał Tobie trosk

Byłaś odporna

Na każdy śmiercionośny cios

Wiem, nie czekałaś

Choć nie wiedziałaś, gdzie on jest

Kołysała Cię do snu wilgotność łez

Miał już niewiele

I tak niewiele mógł Ci dać

Uciekłaś nocą

Rano obudził go Twój płacz

Chciałaś być lepsza

Poczuć się wolna jak we śnie

Nie powiedziałaś mu wszystkiego — on już wie

Czemu znowu Cię woła

Dlaczego Cię dręczy

Wyrywa Ci serce

Wyciera z pajęczyn

Wie dobrze, że wrócisz

On nie ma litości

On zna Cię do kości

Do kości