Berenice - De Kift

Zij zwierf zorgeloos door het leven, zonder gedachten aan

De schaduwen die over haar pad zouden vallen, of aan de

Uren die geluidloos vlieden als op ravenwieken.

Berenice!

Ik roep haar aan, Berenice!!!

En uit de grijze ruïnes der

Herinnering worden door die klank wel duizend verwarde

Beelden opgeroepen!

Onwerkelijke, verblindende!

Luchtgeest tussen het struikgewas van Arnhem!

En dan

Wordt alles raadselachtig en angstaanjagend, een verhaal

Dat niet verteld zou moeten worden

Als u haar tegenkomt

En langs een afgelegen straathoek sluipen ziet

Spuug dan geen vuiligheid of vloek

In het gezicht van deze vrouw

Die godin Honger in de winterkou

Gedwongen heeft haar rokken op te tillen

Want zij is mijn kostbaarste bezit

Mijn parel, mijn juweel, mijn hertogin, vorstin

Die mij gewiegd heeft in haar vorstelijke schoot

En die met beide handen heeft verwarmd mijn hart