Kül - Hayki

Çocukken ne olmak istediğimi çoktan unuttum

Ben gülmek istedikçe, suratım daha çok somurttu

Daha çok boğuldum, topladıkça hatıraları

Çok istesem de eskisinden nadir ağlarım

Hali kalmadı pek düşünmekten aklımın

Tek bildiğim ben büyüdükçe tükendiği sabrımın

Hep kalbi kırık kalemin, çok sildiğimden belki

Kim bilir, belki anlatmak istediklerimi bildiğinden

Şikayetçiyim, duyduğum ve gördüğümden

Birazda pişman, sinirlenip sövdüğümden

İçmişsem insanların yalanlarını yudum yudum

Bir gün gelir tükürürüm, öfkem geri döndüğünde

Kapat ve aç gözünü, gördüğün yalan

Düşün ki çevrendeki tüm yüzlere kandığın kadar

Kapat ve açma şimdi gördüğün sahi

Düşün bi yoksun artık bi varmış olsan dahi

Zaman geçer önümden çığlıklar atarak

Umudum ellerimde bir avuç kül

Bu koltuk, bu masa fikrediyor sanki

Tam da kendimden kaçarken bana «gitme» diyor müzik

Kalıp dinliyorum, odamda garip bi' ses

Sokakta sabahın pusu kafamda gri bi' sis

«Her kimsen öyle kal» der bana duyduğum bu melodi

Baktığın her taraftayım gördüğünden dahası

Meşhur bir şiir değil bu da benim kadar namsız

Evim kadar kimsesizken ölüm kadar cansız

Varlığında yokluğunda aynı para

Aynı kalan kim var?

Alış aynı sona

Neyse elin değdi madem yakıp bırak köşeye

Sonra söndür ve git yarım bırak her şeyi

Bir biriyle tıpa tıp aynı, insanlar aynı

Gülsem de aynı kızsam da aynı

Bir avuç çamur yeter bolca kirletmek için

Ben 15 yılı verdim bunu sana dinletmek için