Brobdingnag - Jacek Kaczmarski

Dobrze jest żyć wśród wielkich ludzi

Z ich siłą - siebie nieświadomą,

Zainteresowanie wzbudzić

Małością - w straszne myśli płodną.

Chodzących z głową w chmurach zdumieć

Genialnym wynalazkiem prochu,

Dowieść, że władza tkwi w rozumie,

A nie w zasadach dawnych przodków.

Pokazać im, że czysta przemoc

Prawdziwą miarą jest wielkości,

Gdy oni cenią własną niemoc

I się lubują w naiwności.

Z odwagi śmieją się karzełka,

Gdy z muchą ciężki bój wygrywa,

Myśląc, że sztuczka to niewielka,

Nie wiedząc — jak jest zaraźliwa…

Przez myśl im nawet nie przemyka,

Że mogą zmiażdżyć mnie, jak pluskwę;

A ja się uczę ich języka,

A ja się ich słabości uczę.

Gdy gardzą mną, kiedy się płaszczę

I o ich śmieci się potykam…

Łatwiej — wiem z własnych to doświadczeń

Z olbrzyma zrobić niewolnika.