Sükut - Royal Babayev, Mortiferum

Səssizliyin küyündən gəlirdi qışqırıqlar

«İnanmayın!

İnanmayın, bəstəkar şahidlərə!

Bu qədər şayiə bəsdir!

Bu qədər bəstə bəsdir!

Yazığınız gəlmirmi (hə?!) can verən sətirlərə?!»

Əzilib ayaqlar altında insanlıq kitabı

Lazım deyil mənə sənin müqəddəs kitabın

Əllərim əsir artıq, beynimə dəyir güllə

Bəstəkarın vecinə deyil bunca solmuş güllər

Dekret qəbul olundu, Dionisi çağırın gəlsin

Süzsün öz şərabın, içsin qeyd eləsin

Düzsün badələri, vursun başdan-başa

Bəstəkarın sevincini onunla birgə qeyd eləsin

Süzüldü cənnətin yaşı insan olmayanda

Cəhənnəmin alovları onları yandıranda

Son vidası ilə sağollaşdı Əzrayıl da

Dünyanın sonu gəldi, son notlar vurulanda…

Boyundan hər asılan medal aşağı əyir başı

Nifrət qapısına çırpıb dağıdır adam əyin-başın

Üzümə baxan simaları dəyişmədən sərt görürəm

Hər dəfə yeni dərd görürəm, ya da ki, hədəf görürəm

Soyuqdan buza dönmək, ağrını canda hiss etmək

Burada müəllim olunca, Çində pandaya xidmət

Axtar məni əgər görsən ki, həyat çox sıxır

Adamlar bir neçə bir ola bilər, mənsə çox sıfır

Sətri anlamadan zənbilə soxsan, mənə nə?!

Necə ki, edər davam yanlış sanılan hər ənənə

Əlini tutmuşdum ölü yox diri kimi yaşamaq üçün

Artıq yaddaşıma sancsan xəncər, mənə nə?!

Düzdür, p*x iyini keçə bilməz ənbər qoxusu

Asperger sayılar, kim tuta peyğəmbər yuxusu

Bəstəkar öz notlarını salıb ələ güldürəcək

Necə hər doğulan bazar ertəsi guya keçmişi siləcək