W Mglistej Konstelacji Lodu - Arkona

Witaj podró¿niku w mej mroŸnej konstelacji

Pokrytej warstw¹ œniegu krainie skutej lodem

Odwiecznej hibernacji nadziei na powrót

Starego ³adu i porz¹dku

Bo moje imperium to muzeum przesz³oœci

Eksponaty to minione dzieje

Które powróc¹ gdy stopniej¹ wszystkie œniegi

Kryszta³y lodu przybior¹ swe realne — kszta³ty

Œnie¿ne demony w bia³ych szatach futer

Uparcie strzeg¹ reliktów przesz³oœci

Na swych dumnych tronach bogowie zasiadaj¹

Oczekuj¹c powrotu starego porz¹dku

Mgliste postaci majacz¹ce w mroku

Dumne pos¹gi jak lodowe monumenty

Ja niczym kustosz stojê wci¹¿ na stra¿y

Pogañskiej œwiadomoœci zakutej w lodzie

Po wszechczasy

Nim Matka Zima opuœci tê krainê

B¹dŸmy gotowi na ostatnia bitwê

Niechaj bogowie powstan¹ ze swych tronów

I uderz¹ bezlitoœnie w samo serce tej Pandory…

Ta œnie¿na przestrzeñ to moja jest ojczyzna

Kraina niczym konstelacja lodu

Wszystko tu spoczywa na dnie zimnego morza

W wymiarze gdzie gwiazdy ju¿ gasn¹

Przedzieram siê uparcie przez astraln¹ mg³ê

Wypatrujê cieni, bezkszta³tnych wyobra¿eñ

Gdzieœ tutaj moi bracia zamieszkuj¹ w samotnoœci

W czasach, gdy przesz³oœæ ³¹czy siê z przysz³oœci¹

Nim Matka Zima opuœci tê krainê…

Ta œnie¿na przestrzeñ to moja jest ojczyzna…

Niechaj nasze miecze znów rozœwietli

Gromu b³ysk przeszywaj¹cy niebo

Blask wilczego s³oñca wnet roztopi

Œniegi skrywaj¹ce tajemnice

Gdy wojenne dymy ju¿ opadn¹

Na lodowe monumenty, wtedy

Zimny czas zawróci do pocz¹tku

A bogowie wróc¹ na swe trony

… milcz¹cy…

… dostojni…

… nieœmiertelni…